Tytuł: Tak bardzo chce się żyć

Autorka: Grażyna Borkowska

Wydawnictwo: Selfpublishing
Gatunek: literatura obyczjowa
Data premiery: 23.09.2024
Liczba stron: 554

Opis książki

To powieść opowiadająca historię czterech kobiet, które właśnie kończą sześćdziesiąt lat i są przekonane, że w ich życiu nie wydarzy się już nic wyjątkowego. Życie jednak postanawia inaczej i każda z nich staje przed niespodziewanymi zmianami, które odmieniają ich dotychczasową egzystencję. Poznajemy je podczas imprezy urodzinowej jednej z nich- Ewy, która od ukochanej córki dostaje zaskakujący prezent. Tośka funduje kobietom wyjazd do Toskanii. Te siedem dni zmienia życie każdej z przyjaciółek. Miłość przeplatać się będzie z nienawiścią, łzy szczęścia ze łzami smutku , a życie ze śmiercią…Wszystko to w pięknej scenerii toskańskich wzgórz, pośród aromatów włoskich dań i win.
Ewa nie oczekuje już nic od życia, bo po śmierci męża czuje się, jakby jej dusza umarła razem z nim. Magda – ciężko pracująca kobieta – musiała się zmierzyć z porażką biznesu, długami i rozwodem z Piotrem. Dankę zmieniła śmierć córki, a w czterech ścianach jej mieszkania rozgrywała się tragedia, którą kobieta ukrywała przez wiele lat. Wanda wiedzie beztroskie życie, ale do pełni szczęścia brakuje jej… ślubu z ukochanym Henrykiem, ojcem jej dwójki dzieci.
Bohaterki powieści przekonają was, że miłość w każdym wieku jest możliwa. Z nimi będziecie przeżywać tragedie, wzruszenia, miłość i radość. Czy w wieku emerytalnym można pozwolić sobie na szczęście i je do siebie przyjąć? Oczywiście, przecież w każdym wieku… tak bardzo chce się żyć!

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Otulona życiowym ciepłem, które rozgrzewa w sercu nadzieję na szczęście. Wdzięcznie portretująca kobiece relacje, które stają się nośnikiem bezwarunkowego wsparcia. Z czułością przypominająca, że wiek to tylko liczba, a nie fundament egzystencji wyznaczający na nią plany.

„Tak bardzo chce się żyć” to powieść obyczajowa, którą zabarwiono delikatnie esencją romansu, a nawet emocjonująco okraszono szczyptą sensacyjnych tonów. Tę historię rozpisano uczuciami, które stanowią kojący plaster na rzeczywiste bolączki, zaaranżowano mozaiką iście poruszających zdarzeń, fragmentarycznie rozczulających, a momentami też zatrważających. To literacki debiut w pełni przemyślany, wyeksponowany z dojrzałością, w ujmującym refleksyjnym ujęciu, tak pięknie akcentujący, że w życiu nigdy nie jest na nic za późno – że póki istniejemy, wszystko się może jeszcze wydarzyć, a los bywa naprawdę nieprzewidywalny.

Na tle czterech kobiecych wizerunków, które odmalowano barwami trwałej, bezcennej przyjaźni, Pani Grażyna Borkowska zainscenizowała panoramę ludzkich trosk, pragnień, marzeń, porywów serca, strat i obaw. Dokonuje eksploracji ich doświadczeń z przeszłości, z wrażliwością naznacza teraźniejszość zawirowaniami, uwypukla szanse na zmianę przyszłości. Każda skrywa w duszy inne doznania emocjonalne, wszystkie jednak potrzebują stabilizacji, ale i tej namiastki szaleństwa, którą zainicjuje wspólna podróż w malownicze zakątki Toskanii. Ten zanurzony w winnej celebracji, oferujący nowe wartościowe znajomości, ale i spowity mrożącym krew w żyłach incydentem czas, zaowocuje napisaniem kolejnych rozdziałów ich życiowych opowieści, które dla odbiorcy staną się zarazem swoistą inspiracją i budującą motywacją.

Miłość, która uskrzydla, nienawiść o druzgocących konsekwencjach, dojmująca rozpacz, dramatyczne niespodzianki, wzniecające łzy pożegnania – autorka komponuje przekonującą kanonadę fabularnych elementów, które nie pozwalają na oddech wytchnienia, nieustannie przeszywają ekscytującym napięciem i spektakularnie zaskakują. To narracja pokaźna w obliczu objętości treści, a którą dopracowano w każdym detalu, podkreślona humorem, wykreowana bez zadęcia, przesiąknięta posmakiem prawdziwego życia. Czasami słodkiego jak wino, innym razem cierpkiego jak niedojrzałe winogrono. I niewątpliwie możliwa do utożsamienia się bez względu na obecny etap egzystencjalnej drogi. Bo to właśnie taka prozatorska definicja wędrówki, która wciąż trwa, która się nie kończy, bo przecież tak bardzo chce się żyć – nawet po sześćdziesiątce, a może zwłaszcza. Wspaniale będzie móc kontynuować ją w towarzystwie tych niezwykłych i mądrych kobiet!