Tytuł: „Dlaczego mi nie powiedziałeś?”

Autorka: Anna Ficek

Wydawnictwo: Novae Res
Gatunek: literatura młodzieżowa
Data premiery: 08.06.2023
Liczba stron: 318

Opis książki

Czasem łatwiej jest odejść niż zaufać na nowo.
Po śmierci ukochanego taty Majka próbuje ułożyć sobie życie na nowo. Chcąc odciąć się od przeszłości i bolesnych wspomnień, wyjeżdża do swojej babci na wieś. Tuż przed pierwszym dniem szkoły poznaje Aleksandra – zamkniętego w sobie, aroganckiego chłopaka. Mimo trudnego charakteru, Aleks ma w sobie coś, co intryguje dziewczynę i nieustannie ją do niego przyciąga. Wkrótce poznaje jego historię i dowiaduje się, że on również ciężko przeżył stratę najbliższych osób. Mimo targających nią wątpliwości, Majka dzień po dniu próbuje przebić się przez mur, który zbudował wokół siebie Aleksander. Na próżno… Widząc, że jej uczucie pozostaje nieodwzajemnione, decyduje się na kolejną przeprowadzkę. Zraniona i zawiedziona, ignoruje pełne szczerych wyznań listy od Aleksa. A kiedy w końcu otwiera się na nową miłość, przeszłość powraca do niej ze zdwojoną siłą…

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Zanurzona w odmętach tkwiących pod nastoletnią skórą traum. Niesiona nurtem młodzieńczego uczucia, tak intensywnego i bolesnego zarazem. Zalewająca falami emocjonalnych doznań, które determinują mimowolnie sunące po policzku łzy.

„Dlaczego mi nie powiedziałeś?” to powieść szczelnie ulokowana w ramach literatury młodzieżowej. Przybliżająca bowiem scenerie zakotwiczone w nastoletnim środowisku, jednak esencjonalnym, wręcz dobitnym przekazem przekraczająca gatunkowe granice. To historia, która niewątpliwie przyjmuje swoisty kształt ostrzeżenia – obrazuje kompilację szaleństwa inicjalnych porywów serca z gorzką toksycznością, która gęsto powleka miłosne płótno. Anna Ficek nie odmalowała na stronach swojej książki wizji sielskiego, beztroskiego w wymowie pierwszego zauroczenia. Wręcz przeciwnie, stworzyła osnowę na wskroś realną, nakrytą całunem nieokiełznanego smutku, ale niezaprzeczalnie wkradającą się w pamięć wielu odbiorców. Ta historia nieświadomie staje się nośnikiem wspomnień dorosłych czytelników, których fundamentalną pasję uczuć również nasączono niepokojąco obsesyjnymi tonami. I zarazem stanowi cenne źródło dla rodziców dorastających dzieci, których barwny świat nieustannie przyćmiewa lawina nieszczęść i tęsknot.

Anna Ficek skomponowała swoją opowieść na płaszczyźnie dojmujących tragedii, które wyraźnie wyznaczają rytm każdego nowego dnia. Stworzony przez nią spektakl, wygrywany melodią nostalgii dwóch zagubionych dusz, uderza w melancholijne tony już od początkowych stron! To bowiem pełna mentalnego bólu, żalu, niepewności i jawnej złości topionej w panoramie używek opowieść o miłości. Miłości niepokojącej, naznaczonej przeżytymi w przeszłości dramatami, niszczącej, odzwierciedlającej niebezpieczne uzależnienie i jednocześnie swoiście budującej. Ewidentnie też ekspresyjnej, jak tylko potrafi być to newralgiczne uczucie, którą nie sposób okryć mgłą zapomnienia, która brutalnie powraca, gdy rozum tylko iluzorycznie powstrzymuje serce. To rozdzierające duszę zetknięcie się dwóch zranionych jednostek, których relacja pozostawia po sobie zgliszcza. Popielisko, na którym wciąż tli się płomień uczuć – wybuchających z nieujarzmioną siłą, gdy przeszłość pozornie jawi się już jako mętny powidok. I inicjujących przyszłość, która doszczętnie miażdży zmysły, otępia je wciąż tak znajomą fascynacją.

To książka, która w finalnej przestrzeni zatrwoży struchlałe serce czytelnika! W moim odczuciu trudno o bardziej dojrzałą aranżację, bezsprzecznie właściwą i w perspektywie dalszego rozpisania tej historii – absolutnie rozsądną. Autorka odmienia zakorzenione w czeluści demony przez wszystkie przypadki – portretuje permanentne obawy, obnaża esencję rozpaczy. I tak dosadnie negliżuje człowieka w obliczu potrzeby troski, wsparcia i poczucia bezpieczeństwa. Bezwzględnie wydziera nadzieję, zarazem kontrastowo nakreślając pomyślność zmian tak niełatwych do zaistnienia. To istny rollercoaster emocji, które doświadczają odbiorcę z dynamizmem i gwałtownością. Ranią, ale też uświadamiają. To skąpana w samotności treść, plastycznie wizualizowana na tle jednego z najpiękniejszych uczuć. Afirmacyjnie prowokująca do refleksji, z pewnością też do zatracenia się w otchłani własnej pamięci.