Patronat medialny BooksCatTea

Tytuł: 3kąt

Cykl: Ona (tom 2)

Autorka: Agnieszka Peszek

Wydawnictwo: 110 procent
Gatunek: thriller psychologiczny, kryminał
Data premiery: 15.01.2024
Liczba stron: 418

Opis książki

W domu znanego muzyka policja odkrywa ciało kobiety. Mężczyzna nie przyznaje się do winy, twierdzi, że zupełnie nie pamięta zamordowanej i spotkania z nią, co zaskakuje funkcjonariuszy.
Prowadzący sprawę Bartosz Bogucki i Maksymilian Obrębski próbują dotrzeć do prawdy. Muszą przy tym radzić sobie nie tylko z fałszywymi tropami, ale również z prokuratorem, który swoim zwyczajem chce zamknąć śledztwo jak najszybciej.
Czy uda im się odkryć prawdę? Czy wszystkie elementy układanki wpadną na właściwe miejsca? A może ktoś podmienia puzzle, aby zakłócić obraz całości?
Tymczasem niedaleko miejsca, gdzie mieszka „Ona”, budowlańcy odnajdują ciało, które cudem uniknęło zabetonowania.
Czy będzie potrafiła przejść obok tego obojętnie? Czy ponownie przetną się losy jej i aspiranta Boguckiego? Czy szczęście będzie jej sprzyjać i tym razem nie zostanie zdemaskowana?

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Z wnikliwością przenikająca psychologiczną warstwę zemsty. Zmyślnie kompilująca dwa mocne oblicza literatury. Osnuta niedopowiedzeniami, które nieustannie intrygują i prowokują do tworzenia własnych rozwiązań fabularnych.

„3kąt” to kolejna odsłona doskonale nakreślonego mariażu powieści kryminalnej i thrillera, którą subtelnie podszyto obyczajowym płótnem i zarazem fascynującą wiwisekcją ludzkiej natury – odstręczających żądz, nieokiełznanych pragnień oraz dojmujących słabości. Z właściwą swojej prozie nietuzinkowością, Agnieszka Peszek tworzy historię zanurzoną w brutalności, ale wyzutą z sugestywnego epatowania bestialstwem. Zło eksploruje z wyczuciem i szacunkiem, doszukując się w nim różnych odcieni i pobudek. Przywołuje obrazy świadomie czynionego okrucieństwa, ale z intencją nakreślenia psychologicznych meandrów, nie dążąc przy tym do wywołania szoku dosadnością narracji. Tym samym zmyślnie i z zauważalną inteligencją utrzymuje uwagę odbiorcy dynamiczną intrygą kryminalną, błyskotliwymi kreacjami i nieodłączną enigmatycznością znaczenia tytułów tej serii – „3kąt” nurtuje równie intensywnie, co „40. Raków”.

Przemyślana konstrukcja literackiej przestrzeni śmiało pozwala na poznawanie treści bez obcowania z poprzednim tytułem. I odwrotnie – doznanie wydarzeń z tej części nie uniemożliwi odkrycia pierwszej zagadki w drugiej kolejności. Oczywiście następuje tu swoista kontynuacja, jednakże nieoscylująca wokół newralgicznej osi fabularnej wcześniejszej kompozycji. Już tak rozpisana treść zasługuje na gromkie uderzenia dłoni o dłoń czytelnika. Historia niesiona głosem postaci o niebanalnych osobowościach rozwarstwia się na dwa mroczne segmenty, które emocjonująco się przenikają. Ekspresyjnie naszkicowane śledztwo, zgłębiające zatrważającą otchłań trzech bezwzględnych morderstw, przeplatają zawiłości umysłu, które skrywają się pod tajemniczym zwrotem „ona”. To także powieść inspirowana solidarnym wydźwiękiem, który kryje się na kartach „Trzech muszkieterów”, zainicjowana cytatem z klasyki gatunku płaszcza i szpady, akcentująca niebezpieczną perspektywę słynnej sentencji spod pióra Aleksandra Dumasa. Bezsprzecznie fascynująca ciemną i powleczoną brudnymi sekretami powłoką przyjaźni – to dosyć przewrotne, a zarazem nieschematyczne oblicze tych tak ważnych dla ludzi trwałych relacji.

Trudno o bardziej złowieszczą odsłonę poczucia bezkarności – tu wina stanowi tylko przebrzmiałą definicję odpowiedzialności za dokonane krzywdy, a władza ewidentny nośnik ochrony. Tym razem autorka zaledwie muska istotę dziecięcych doświadczeń, które oddziałują na dorosłą egzystencję, z pasją infiltruje bowiem więzy międzyludzkie, ich zadziwiającą odporność na zło, niezachwianą solidność wynikającą z dzielonych przeżyć. I zarazem dotyka trudnych kwestii społecznych, które zaniedbane i pomijane, wręcz pomroczone iluzoryczną niewidzialnością, prowadzą do przerażających incydentów i nieświadomych aktów przemocy, których można było uniknąć. To książka niewątpliwie wielowarstwowa, referująca o incydentach pozornie od siebie oderwanych, jednak ekscytująco tworzących w finalnym ujęciu satysfakcjonującą całość. Jednocześnie zaostrzająca apetyt na kontynuację nieoczywistym zakończeniem, tak charakterystycznym dla twórczości Agnieszki Peszek. To finezyjna zabawa dla rozpalonych do czerwoności szarych komórek, ważna lekcja ograniczonego zaufania i wyborna uczta dla zmysłów – lektura sensorycznie pobudzająca.