Tytuł: „Wróć do mnie”

Autorka: Małgorzata Mikos

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Gatunek: literatura obyczajowa
Data premiery: 26.04.2023
Liczba stron: 464

Opis książki

Oparta na prawdziwych wydarzeniach opowieść o przyjaźni, miłości i odwadze. O wielkości wspomnień, porzuconych marzeniach i nadziei na lepszy los.
Troje przyjaciół – Beata, Adam i Szymon – przyjeżdża do niewielkiej miejscowości pod Lwowem, aby poznać przeszłość swoich rodzin. Każde z nich ma inne oczekiwania i cel podróży do miejsca, w którym nigdy przedtem nie byli.
Spotykają się ze starszą kobietą – Heleną – która znała ich przodków, a w nich samych dostrzega podobieństwo do przyjaciół z dawnych lat.
Jakie historie skrywa kobieta? Jak wojenna zawierucha wpłynęła na losy przodków Beaty, Adama i Szymona? Ile wspomnień jest w stanie pozostać w pamięci na zawsze?
Małgorzata Mikos zabiera nas we wzruszającą podróż, pokazując jak bardzo dbać trzeba o przeszłość, by można było budować teraźniejszość.

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Niesiona głosem posuniętej w latach kobiety, która negliżuje demony ze swoich wspomnień. Eksponująca zatrważające oblicze wojennych odmętów, które determinują mimowolnie napływające do oczu łzy. Portretująca piękne i trwałe więzy przyjaźni, które na zawsze pozostają w najgłębszej czeluści serca.

„Wróć do mnie” to powieść inspirowana autentycznymi losami przodków Małgorzaty Mikos. Tym samym jeszcze mocniej poruszająca struny wrażliwości odbiorcy, które wybrzmiewają jawnym smutkiem, żalem i tak dojmującą bezradnością w stosunku do echa przeszłości. Z wyczuwalną czułością, a zarazem szacunkiem dla pokłosia wojennych traum, autorka tka nici fikcyjnej opowieści, czerpiąc z rzetelnych źródeł, które skrywają dzieje wielu istnień. Natomiast zwierzenia bliskich Małgorzaty nadają fabularnej przestrzeni sentymentalnego charakteru i tworzą osobisty wymiar dla samej autorki – właśnie jej oddanie i łagodność najmocniej emanują ze stron powieści. To pełna głębokich emocji podróż na lwowskie tereny, naznaczone krwawym śladem dwóch bezwzględnych ciemiężycieli.

Zainicjowana pragnieniem eksploracji rodzinnej historii przez trójkę przyjaciół kompozycja, przekształca się w wędrówkę po ziemiach nasączonych strachem, niepokojem, nieokiełznaną tęsknotą oraz subtelnie tlącą się nadzieją. Przejmująco referowana Beacie, Adamowi i Szymonowi ustami staruszki, która zatapia się w swojej pamięci, by obnażyć rezonujące z teraźniejszością tajemnice. Ale także ukazać kolejnym pokoleniom struchlałe oraz waleczne jednostki na tle bestialstwa ludzkiej natury. To panorama nieszczęścia i zanurzonej w tragizmie prozy dnia, bazujących na prawdziwych wydarzeniach z lat światowego konfliktu zbrojnego, osadzonych we Lwowie i okolicznym Busku. W tym kalejdoskop bolesnych pożegnań, permanentnego oczekiwania, otumaniających wiadomości i rozdzierających duszę decyzji – doświadczeń, które tkwią do końca życia pod skórą niczym zadra.

Miłość również wyraźnie domaga się uwagi w tej powieści. Podkreśla ona bowiem uczucia budujące, ale w obliczu ich utraty doszczętnie niszczące, otulone troską i obietnicą, ale i będące próbą, która obrazowo jawi się porzuceniem małżonka, by ratować siebie i dzieci. Te spowite czernią zła ilustracje tatuują się pod powiekami – rozpacz, nostalgia przyćmiewająca wszystkie przyszłe doznania, w końcu nieprzemijająca już nigdy żałoba. Niewątpliwie to fabuła snuta niespiesznie, ale przesączona tak emocjonalną materią, że intencjonalnie podczas lektury przyspiesza oddech, klaruje w myślach melancholijne refleksje. I jednocześnie intryguje naszkicowaną warstwą, która przekracza ramy rzeczywistości. Wyzutej z namacalności, wymagającej niezachwianej wiary – ewidentnie właśnie ta kreacja nadaje tej książce wyjątkowości. Śmiała wymowność maskuje się już w samym tytule – krótkim, dosłownym, ale jakże przepełnionym ufnością. To jeszcze mocniej intensyfikująca emocjonalną powłokę odsłona twórczości Małgorzaty Mikos. Niezwykle trudna, ale pięknie akcentująca solidne relacje międzyludzkie.