Patronat medialny BooksCatTea

Tytuł: Gniazdo sierot

Autorka: Ewelina Miśkiewicz

Wydawnictwo: Szara Godzina
Gatunek: literatura obyczajowa, powieść historyczna
Data premiery: 11.09.2024

Liczba stron: 240

Opis książki

Czy o wojennej traumie można zapomnieć? Czy można czuć się sierotą, dziedzicząc traumę po przodkach? Czasy obecne, Hrubieszów . Uciekając przed małżeńskim kryzysem, Małgorzata przyjeżdża do domu rodzinnego w celu opieki nad sędziwą babcią. Powrót do krainy dzieciństwa budzi w niej dawne demony lęku i opuszczenia. Pewnego dnia staruszka przywołuje wojenne wspomnienia i otwiera przed wnuczką najgłębsze sekrety rodowe… Czy poznanie historii rodziny pomoże Małgosi zrozumieć siebie? Kwiecień 1943, Wołyń . Jaś, jedenastoletni chłopiec z polsko-ukraińskiej rodziny, ucieka nocą z ogarniętej pożogą wioski. Jego celem jest Gniazdo Sierot w Turkowicach. Gniazdo Sierot istniało naprawdę. To tutaj w najbardziej nieludzkim czasie wojny siostry służebniczki prowadziły sierociniec, opiekując się polskimi, ukraińskimi i żydowskimi dziećmi. Ewelina Miśkiewicz sięgnęła po tę historię, by odnaleźć w mrokach nienawiści i śmierci nadzieję, że istnieją miłość, dobroć i przebaczenie.

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Z wrażliwością przenikająca definicję międzypokoleniowej traumy. Z delikatnością przedzierająca się przez zakorzenione wojną tożsamościowe wyobcowanie. Akcentująca drobne okruchy człowieczeństwa w okresie utartej społecznie bezwzględności.

„Gniazdo sierot” to powieść przejmująca obliczem dziecięcej samotności, rozczulająca ludzką dobrocią i łagodnością, a zarazem rozdzierająca serce obrazem druzgocących decyzji. Z wyczuciem i czułością, Ewelina Miśkiewicz przywołuje subtelniejsze wojenne kadry umiejscowione w Turkowicach, ale i te znacznie okrutniejsze, które odcisnęły w społeczności polsko-ukraińskiej trwały ślad wrogości. To zarazem opowieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, zainicjowana na fundamencie autentycznej placówki działającej w najbardziej zatrważającym czasie w dziejach ludzkości. O przyczółku dla dzieci o trzech narodowościach, który stanowił swoisty azyl, nienaruszalny przez wroga, intencjonalnie omijany wzrokiem przez bestialskich oprawców.

To nie tylko historia nietuzinkowego sierocińca z oddaniem prowadzonego przez siostry zakonne, z której swoim piórem autorka zdmuchnęła wyraźny kurz zapomnienia, ale również ekspozycja przekazywanych międzypokoleniowo emocji. Ewelina Miśkiewicz uwypukliła uwierające pod skórą zadry, zagnieżdżone tam strachem, niepokojem i tęsknotą babć, mam i córek, dziadków, ojców i synów, portretując we współczesnym ujęciu życie kobiety, które los niespodziewanie naznacza bolesnymi stratami oraz wstrząsającymi pożegnaniami, ożywiając w ten sposób tkwiące w niej od zawsze demony. Opieka nad nestorką rodu i powrót do rodzinnego domu obudzi w niej duchy przeszłości, które zostaną w końcu obnażone przez sędziwą kobietę wraz z familijnymi sekretami. Sięgają one miejsca, które dawniej dawało osieroconym dzieciom schronienie…

To dotykający strun wrażliwości, ale i wzniecający refleksje implikujące wyzbycie się wstydliwych uprzedzeń, mariaż historii, która wydarzyła się naprawdę, oraz muśniętej warstwą psychologiczną literackiej fikcji. Z należnym autentycznym życiorysom szacunkiem i wiarygodnością, Ewelina Miśkiewicz niebanalnie zapętla obie opowieści, tkając splatające je nici z miłości, troski, wybaczenia i zwyczajnych ludzkich odruchów dobra. W realia osnute mrokiem, nienawiścią i powszedniejącą dookoła śmiercią potrafiło się bowiem przedostać światełko nadziei, świat zatem nie do końca pokrył się obojętnością, nie w pełni zanurzył się w odmętach zła – czego tytułowe Gniazdo Sierot, niejako wyspa spokoju na oceanie dramatów, stało się świadectwem utrwalonym przez autorkę w formie prozatorskiego hołdu. Uciekający z wołyńskiej pożogi chłopiec, osiemdziesiąt lat później uciekająca przed małżeńskim kryzysem kobieta – podzielone przez czas i okoliczności dwie zagubione dusze, dwie niepewne przyszłości, ale zarazem połączone tym samym poczuciem opuszczenia, narzuconej przez los odpowiedzialności, w końcu świadomości swoich rodzinnych korzeni.