Tytuł: „Nowe życie”

Cykl: Na obcej ziemi (tom 1)

Autorka: Joanna Jax

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska
Gatunek: saga historyczna
Data premiery: 12.04.2023
Liczba stron: 368

Opis książki

Poruszająca historia ludzi, którzy muszą zacząć budować swoje życie od nowa, w zupełnie nowym, nieznanym im miejscu.
Po opuszczeniu Wołynia, Wissarion, Nadia, Marcel i Marta z bratem przyjeżdżają do Wrocławia, by rozpocząć nowy rozdział w swoim życiu. Na miejscu czują się rozczarowani, ponieważ wszystko wygląda zupełnie inaczej niż przedstawiała to radziecka prasa. Dla Lemańskiego i jego przyjaciół powojenny rozgardiasz to dobry moment na zarobienie dużych pieniędzy, dla Andrzeja i jego rodziny to ciężka próba zmiany swojego życia a nawet wartości, którymi się dotychczas kierowali. Obraz Ziem Odzyskanych, ponura epoka stalinizmu w której bohaterowie powieści muszą się odnaleźć, by przetrwać.
Joanna Jax kolejny raz udowadnia, że jest mistrzynią w osadzaniu opowieści w historycznych realiach.

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Poruszająca ekspozycją życia kreowanego na nowo. Z niebywałą rzetelnością urealniająca tak ponurą powojenną rzeczywistość. Obrazująca burzliwe porywy serca, nieokiełznaną namiętność i rozpaczliwe tęsknoty w sposób rozdzierający struchlałe serce odbiorcy.

„Nowe życie” to pierwszy tom sagi historycznej, a zarazem kontynuacja dalszych losów bliskich już czytelnikowi bohaterów. Sagi niewątpliwie możliwej do eksploracji od tego tytułu, ale bez zarysu zmagań z bolesną egzystencją w poprzednich latach, nieco trudnej w swobodnym odnalezieniu się w zawiłych relacjach, wyraźnych niesnaskach i miłosnych stosunkach. I tym samym to opowieść wzniecająca pragnienie doświadczenia wszystkich wcześniejszych detali, które zdeterminowały niełatwe koleje życia wszystkich rodzin. Natychmiast łaknie się wielobarwnych szczegółów, które odebrały ożywczy koloryt codzienności aż tylu osobom. Chce się poznać oblicze traumatycznej straty, która staje się pokłosiem zaaranżowanej w tej odsłonie fabularnej przestrzeni. Tak doskonale rozpisana treść, otulona powłoką rzeczywistych emocji, intencjonalnie kusi, by jeszcze mocniej zatracić się w tym wstrząsającym wizerunku ludzkiej bezwzględności.

To naznaczony wojenną zawieruchą Wrocław staje się fundamentalną płaszczyzną do zilustrowania społecznych nastrojów. Także odmalowania zbiorowości ludzi z obawą pojmujących iluzoryczną wizję wolności oraz zanurzonych w pyle i brudzie scenerii, próbującego pozbyć się jawnych zgliszczy miasta. Zarazem to portret członków familii, którzy również podejmują wysiłek, by spowić swoją szarą prozę dnia całunem choć subtelnej kontroli. To wzruszająca panorama charakternej walki o lepsze jutro, o uporządkowanie rozgardiaszu w nieokiełznanych myślach, ale i w otaczającej rzeczywistości. Kiedy dusza wyrywa się ku lepszemu bytowi oraz ukochanym, ale zakazanym dłoniom. Ku zawistnej zemście, która może nieść wyczekiwane ukojenie, szalejącym na dnie duszy wspomnieniom o dramatycznych wydarzeniach. Na kartach powieści rozczarowanie miesza się z nadzieją, polityczne obietnice z zauważalnym zaprzeczeniem dobrobytu. I wreszcie doskwierająca bieda z niezbędnym wyrzeczeniem się wyznawanych wartości, by zapewnić bezpieczeństwo najbliższym. By przetrwać.

Z ewidentną finezją, Joanna Jax kompiluje solidnie nakreślone, a przy tym fascynujące i angażujące tło historyczne z równie efektywną fikcją literacką, która podstępnie wkrada się w pamięć. Autorka potrafi z zaskakującą gracją tknąć ducha minionych lat w swoją twórczość, z prostotą prowokować do refleksji, urzeczywistnić przebrzmiałe intrygujące incydenty, które odcisnęły swój trwały ślad w dziejach. Z wyczuwalną czułością tkać nici ludzkiego nieszczęścia, tworząc płótno podszyte miłosnym rozczarowaniem, obezwładniającą zazdrością i przytłaczającym strachem. I to właśnie uczucia dyktują zatrważający finalny malunek niepewności, porywający w silny uścisk majaczącego na horyzoncie realnego koszmaru. Nie tylko władzę ludową obleczono surowością, zraniona duma z pewnością uformuje jeszcze okazalszy kształt prawdopodobnej tragedii. To doskonały mariaż historycznego autentyzmu i impresji, którym Joanna Jax udowadnia, że można referować z pasją nawet o najgłębszym smutku.