Tytuł: „Morelowa księgarnia”

Autorka: Oresta Osijczuk

Wydawnictwo: Mova
Gatunek: literatura piękna
Data premiery: 17.04.2023
Liczba stron: 320

Opis książki

Powieść o dorastaniu w czasach wojen światowych i o dziecięcej wyobraźni, bez której świat pozbawiony jest kolorów i smaków.
Maria Faryniak nienawidzi rodziny swego zmarłego męża. Jednak w obliczu szansy na lepsze życie decyduje się na największy koszmar każdej matki – rozłąkę z dzieckiem.
Zostaje pokojówką w majątku Kazimierza Czartoryskiego. Praca wymaga od niej przeprowadzki i zostawienie Mychajły rodzinie męża – surowej ciotce Kasi i wujowi Stefanowi, właścicielowi księgarni. Faryniakowie chcą odpokutować swoje winy, dać dziecku dom, zapewnić edukację, wychować go jak własnego syna.
Mychajło Faryniak od tej pory dorasta pod skrzydłami obrotnej ciotki i marzycielskiego wujka. Zaprzyjaźnia się z Romkiem i Feciem, a także doświadcza pierwszej miłości. Zostaje nawet właścicielem wilka. Kiedy wybucha I wojna światowa dzieciństwo Mychajły się kończy. II wojna światowa połączy losy dwóch zupełnie nieznanych rodzin na zawsze.
Ta powieść historyczna rozgrywa się w Ukrainie, Polsce i Francji, oraz obejmuje ponad sto lat historii. Przetłumaczona brawurowo przez poetę, Bohdana Zadurę, zabiera czytelnika w podróż po krainach rzeczywistych i wyobrażonych, przez okrucieństwa wojen, dziecięcą tęsknotę i świat, którego już nie ma.

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Otulona zapachem soczystej moreli, słodkiego karmelu i korzennego cynamonu. Niesiona głosem struchlałego dziecięcego serca. Eksponująca wielobarwne oblicza miłości – zanurzonej w tęsknocie, nostalgii, ale i niegasnącej nadziei.

„Morelowa księgarnia” to powieść doprawdy niezwykła. Zaaranżowana tajemnicą, odmieniająca samotność przez wszystkie przypadki, skonstruowana na dwóch płaszczyznach czasowych. Jednak to nie osobliwa kompozycja świadczy o jej wyjątkowości. Nawet nie eterycznie jawiący się tytuł czy spowijająca ciepłem okładka. Świadectwem jej nietuzinkowości są bowiem emocje, które przenikając zmysły, obmywają falami duszę czytelnika. W nich się jawnie tonie – do płuc dostaje się esencja dławiącej straty, oczy szczypią od zalewającego wzrok słonego smutku. Tym samym ronią mimowolne łzy nad chłopięcym osamotnieniem, wielokrotnie naznaczanym raniącym rozczarowaniem i bolesnymi pożegnaniami. Choć niewątpliwie właśnie w tych dramatycznych tonach tkwi otumaniające piękno, wybrzmiewające aforystyczną melodią i zarazem swoistą pasją.

Historia od początku wyczuwalnie przedostaje się pod skórę, dojmująco dokuczając posmakiem goryczy na każdej kolejnej stronie. Zainicjowana rozdzierającym małoletni świat rozstaniem, staje się bowiem nośnikiem wyeksponowanego żalu i niepewności uczuć. One w kompilacji z nutami enigmatyczności, wygrywanymi narracją dorosłego mężczyzny o tych samym personaliach, tworzą spektakl lojalnej przyjaźni oraz trudnego rodzicielstwa. I wreszcie odnajdywania się w nowej, obcej dla dziecka rzeczywistości. Ulotne chwile radości, pierwsze miłostki, nakryta całunem przywiązania zdrada, a nawet oblicze dwóch wilków. To istna karuzela intensywnych doznań, które wdzierają się podstępnie w pamięć i serce.

Autorka utkała literacką opowieść o wyobraźni, która stanowi fundament do nakreślenia istoty dziecięcej imaginacji. Będącej niczym ptak, który w każdym momencie może wyfrunąć z klatki emocji, spokojnie ukołysać do snu obawy, dać upragnioną otuchę. To osnowa snuta z powłóczystością, fragmentarycznie unoszona nurtem prostoty, momentami skrywająca bezdenną głębię refleksji, która w finalnej przestrzeni ewidentnie zaskakuje. Beztroskę młodzieńczych lat skonfrontowano bowiem z materią wojennej zawieruchy, a w nieletnią perspektywę wgryza się z kolei sceneria nagłej dorosłości. Oresta Osijczuk wykreowała nie tylko poruszającą relację z dojrzewania opuszczonego przez matkę dziecka, ale także sugestywnie, z odczuwalną czułością oddała cześć ziemiom ukraińskim. Powieść czarująca, emocjonująca i kojąca. Dla mnie niezapomniana.