Tytuł: „Nim stracę to, co mi jeszcze pozostało”

Cykl: Seria londyńska (tom 3)

Autorka: Klaudia Muniak

Wydawnictwo: Czwarta Strona
Gatunek: literatura obyczajowa
Data premiery: 12.04.2023
Liczba stron: 355

Opis książki

Znasz to uczucie, gdy jedno wydarzenie na zawsze zmienia całe twoje życie? Gdy najbardziej pragniesz cofnąć się w czasie i zmienić bieg historii?

Londyn – wielokulturowe miasto pełne monumentalnych zabytków, kolorowych ogrodów botanicznych i urokliwych zakątków ukrytych wśród drapaczy chmur. Miejsce, w którym można zacząć wszystko od zera. Z tej możliwości postanawia skorzystać dwudziestoparoletnia Ula. Przeprowadzka i nowe znajomości brzmią jak idealny początek nowego życia. Szczególnie, że przystojny barman poznany już pierwszego dnia, wydaje się mocno zawracać Uli w głowie. Świat na nowo nabiera barw, ale czy kobiecie uda się schować tak, by przeszłość jej nie dopadła?

Usiądź w parku z herbatą, poobserwuj mijających cię ludzi i pamiętaj, że każdy z nich ma swoją niepowtarzalną historię, która… nie zawsze czeka aż się ją odkryje.

źródło: Lubimży Czytać

Recenzja

Oscylująca wokół tajemnicy z przeszłości, która przeszywa intensywnym zaintrygowaniem. Wybrzmiewająca melodią kobiecej siły, która tkwi głęboko w czeluści zagubionej duszy. Inspirująca z czułością nakreśloną panoramą Londynu, wręcz z realizmem oddanymi malowniczymi zakątkami.

„Nim stracę to, co mi jeszcze pozostało” to historia eksplorująca kolejną ścieżkę ludzkiego życia, pełną wyboistych zakrętów oraz mylnych drogowskazów – to bowiem trzeci i zarazem ostatni już tom „Serii londyńskiej”. I nie mniej emocjonujący! Klaudia Muniak powieliła kompozycyjny schemat z dwóch poprzednich tytułów, koncentrując fabularną przestrzeń na mgliście zdefiniowanym incydencie, który z emfazą dzieli egzystencję na przed i po. W tych aranżacjach można dostrzec intensywnie wyczuwalne nuty thrillera, tak charakterystyczne dla twórczości autorki. I tym samym to książka umiejscowiona w ramach powieści obyczajowej, ale jednocześnie nieustannie frapująca i trzymająca w silnym uścisku napięcia.

Miasto spowite deszczową aurą, która absolutnie nie odbiera mu urokliwego wydźwięku, staje się obiektem ucieczki następnej młodej kobiety. W obliczu impulsu do wymazania z firmamentu pamięci bolesnych wspomnień. Które traumatycznie uwierają pod skórą, wciąż okrywają całunem wstydu i winy proste radości prozy dnia. Przyćmiewają skrytym na dnie duszy żalem majaczącą na horyzoncie namiastkę szczęścia. I permanentnie drażnią poczuciem rozczarowania, niepozwalającym na beztroskie zainicjowanie życia na nowo. To nasączony goryczą fundament do zaakcentowania bezcennej, wręcz wymownie pięknej przyjaźni. Właśnie to szczere uczucie w tej odsłonie mieni się najbardziej jaskrawymi barwami – w końcu żadna relacja nie jest tak trwała i wdzięcznie zdolna do trudnego wybaczenia oraz przemilczenia istotnych kwestii. W moim odczuciu ewidentnie przygasza czule ukształtowaną istotą nawet kiełkujące porywy serca, z romantyzmem wkradające się w szarą codzienność Uli. Niewątpliwie to kreacja, którą można zgłębiać bez wcześniejszego obcowania z historiami Róży i Anity, aczkolwiek w tkliwym ujęciu oplatająca zwieńczającą klamrą wszystkie tytuły tego cyklu.

Ta opowieść to także oddany z literackim sznytem swoisty przewodnik po Londynie! Z zauważalną pasją i szaloną miłością, Klaudia Muniak odmalowuje fragmentarycznie surowe, ale zdecydowanie zanurzone w nastrojowej aurze, barwne i zachęcające scenerie położonej nad Tamizą stolicy Wielkiej Brytanii. To ożywcza podróż, która urzeczywistnia w wyobraźni londyńską architekturę, zabytki i osobliwe atrakcje. Autorka przybiera rolę nietuzinkowego przewodnika i na utkanym z uczuciem pejzażu tętniącego zgiełkiem miasta Europy, osnuwa spektakl porywających emocji. Obrazuje autentyczne impresje, eksponuje nieobliczalny los, który w jednym znamiennym momencie, kruszy solidne filary budowanej bytności. To istna kompilacja jawnej walki z przeciwnościami i równie ekspresywnego tła, które tworzą obfitą w doznania fabułę. Namacalnie żywą, napawającą optymizmem, realnie poruszającą. I niesamowicie klimatycznie rozpisaną.