Opis książki

Gloria dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności zaczyna karierę muzyczną. Tym samym odkrywa nowy świat ludzi związanych z branżą. Okazuje się on mroczniejszy i bardziej niebezpieczny, niż przypuszczała, ale Gloria nie odpuszcza. Tymczasem jej kuzynka Sandra wybiera dużo bardziej tradycyjny sposób życia. Obie liczą, że dzięki swoim wyborom będą się czuły spełnione. Czy im się to uda?
„Lemon Lady” to powieść o samotności kobiet oraz konsekwencjach spełniania marzeń za wszelką cenę. Przede wszystkim jednak o emocjonalnej pustce, którą wypełnić może tylko pokochanie samej siebie.

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Dobitnie obrazująca dotkliwą cenę sławy. Portretująca zawiłe relacje międzyludzkie, w które wkrada się paleta negatywnych odczuć. Przenikająca mroczne oblicze spełniania marzeń, które mocnymi nićmi podszywa płótno chorobliwych ambicji.

„Lemon Lady” to powieść zaskakująca od pierwszych zdań! Oddana z gorzkim w posmaku przekazem, utkana z zachwycającym estetyzmem fascynującej prozy, a przy tym kompilująca dwie pozornie od siebie odległe linie czasowe. Z pewnością to nie kolejna lekka historia o konsekwencjach swawolnej odwagi, ale odsłona w pełni absorbująca, a przede wszystkim pokrzepiająca i inspirująca do walki o najskrytsze pragnienia. Jednocześnie ta fabularna kompozycja to wręcz swoiste ostrzeżenie, które odmalowano wieloma barwami uczuć, zdarzeń i niewłaściwych decyzji, przestroga przed wyraźnie dostrzegalnym ciemnym wizerunku sukcesu. I choć nie brak jej sugestywnego dramatyzmu, to artystyczna, a fragmentarycznie nawet otulona eterycznymi refleksjami narracja autentycznie zachwyca! To wygrywana nutami pasji literacka partytura życia, które coraz mocniej zanurza się w chaosie zagubienia. Egzystencji ożywczo interpretowanej utworami, które inicjują każdy rozdział, stanowią wstęp do kolejnych sensorycznie oddziałujących na zmysły czytelnika emocji.

Niesiona intymnymi głosami dwóch młodych kobiet oraz ulokowanej w otchłani przeszłości tej trzeciej, odważnie przekraczającej utarte konwenanse swoich czasów, treść spowija intensywnie wyczuwalna miłość do muzyki, którą w sobie noszą. To właśnie to uczucie staje się fundamentem fabuły, ewidentnie wokół nieokiełznanego uwielbienia do dźwięków zbudowano filar pozostałych incydentów. Na tle codzienności dwóch kuzynek osnuto mozaikę esencjonalnych impresji, które kształtują się nie tylko w głośno artykułowane wsparcie, ale także tłamszoną na dnie duszy kameralną zazdrość. Tu porywy serca przybierają nieakceptowaną społecznie postać, a samotność wdziera się coraz brutalniej w prozę dnia, im okazalszy tłum wyśpiewuje nakreślone twoją wyobraźnią melodię i słowa. Tym bardziej obezwładniająca niemoc cię paraliżuje, im więcej zdołasz osiągnąć. Co najsmutniejsze, poczucie wyobcowania nie determinuje niewielka liczba bliskich osób dookoła, otaczasz się ludźmi, a wciąż jesteś całkiem sam. Z niezwykłą wrażliwością i wyczuciem, Paula Uzarek eksponuje wstrząsającą wizję drogi na szczyt – tak kuszącą, a tak tragiczną w konsekwencjach, które wybrzmiewają w finalnej przestrzeni. Rezonującą w przyjaźni, w miłości, w tęsknocie, w upragnionej wolności i odarciu się z wszelkich granic i oczekiwań.

Intrygujący świat pierwszych doznań wybudzający roszczeniową naturę, pozostawiający tylko niczym niezmąconą i nieco zgubną w obliczu przyszłych zdarzeń radość z afirmacji tu i teraz – trudno o bardziej fascynujący czas dla wschodzącej gwiazdy muzycznej estrady. Jednak to ulotny miraż szczęścia, iluzja zaskakująco pomyślnego losu, za tym kryje się bowiem przebiegła manipulacja. To panorama rodzinnych relacji, następnie ewidentnego sprzeciwu zasadom narzuconym w familijnym domu, zarazem także nauki na własnych błędach, również niemożliwych do naprawienia implikacji, które niczym cytryny powodują cierpki posmak na języku. Zaaranżowana z czułością dla ludzkiej omylności, wyczuwalnie autorce bliska, na wskroś przejmująca – eksploracja mrocznych i niebezpiecznych odmętów uzależniającej popularności naznaczona realizmem. Do bólu rzeczywista i przekonująca, przy tym akcentująca prawdę, że każdy triumf powleka mglista powłoka zatracenia się w swoim sukcesie – choć nie od początku zauważalnie, nawet na krótką chwilę. Zatracenia swoich wartości, wyznawanych od zawsze poglądów, w końcu siebie – w całości, już do końca, wplątując się w pułapkę egzystencjalnej pustki. Ostatnie ujęcie z dobitnością tę wstrząsającą wymowę toksycznych stosunków uwypukla. Trzy opowieści, które splatają się w jedno wyzute z banalności przesłanie, w jedną przestrogę, w jedną piosenkę, której powinien wysłuchać każdy.