Patronat medialny BooksCatTea

Tytuł: W księżycowym lesie

Seria: Japońska Relacja

Autorka: Michiko Aoyama

Wydawnictwo: Grupa Wydawnicza Relacja
Gatunek: literatura piękna
Data premiery: 15.01.2024
Liczba stron: 224

Opis książki

Pięć osób z różnych zakątków Japonii łączy podcast, który każda z nich codziennie śledzi. Wszyscy marzą o nowym początku. Czy głos, którego słuchają, odmieni ich życie? Sam podcaster również ma swoje marzenia i tajemnice.
Zafascynowany Księżycem Taketori Okina przekształcił pasję w popularny podcast. Każdego dnia setki słuchaczy odnajdują wytchnienie, wsłuchując się w jego kojący głos. Pielęgniarka, która niedawno porzuciła pracę, kurier, który chciałby być komikiem, uczennica marząca o wolności – wszyscy stoją na rozdrożu, gotowi zmienić swoje życie. Taketori może być tym, który zainspiruje ich do dokonania właściwych wyborów. A co sam otrzyma w zamian?
Poruszająca powieść celebrująca moc nowiu księżyca oraz znaczenie hojności. Michiko Aoyama pokazuje, w jak niespodziewany sposób mogą się czasem łączyć ścieżki ludzkich losów - niczym pędy w bambusowym lesie.

źródło: Lubimy Czytać

Recenzja

Z wdziękiem i pokrzepieniem afirmująca ulotne chwile, które stają się kwintesencją szczęścia. Przenikająca ludzkie relacje i emocje, tak usilnie tłumione na dnie samotnej duszy. Uniwersalnie prawdziwa i czule inspirująca do spojrzenia na swoją codzienność z innej perspektywy.

„W księżycowym lesie” to oddana z wrażliwością oraz komfortowa, a przy tym nostalgiczna powieść definiująca zmiany, którą nakreślono piórem literatury pięknej. Z pewnością minimalistyczna w swojej objętości, ale zarazem esencjonalna i bezkreśnie głęboka w refleksyjnym przekazie, który utrwala się na dnie serca. To odsłona prozy azjatyckiej, która niespiesznie przedziera się przez uwierającą potrzebę nowego początku, dojmujące tęsknoty oraz prozaiczne smutki. Z literacką rozkoszą odbiorca doszukuje się skrytej w tej kreacji symboliki, zanurza w ujmujących metaforach księżycowego słuchowiska. To właśnie tajemniczy podcast Taketoriego Okina stanowi kojący fundament dla pięciu krótkich, ale treściwych historii, których życiowych ścieżki pod jego wpływem subtelnie się muskają. Skryta w opowieściach o fascynującej lunie mądrość stanie się światełkiem, które swoją aurą rozjaśni tkwiącą w bohaterach niepewność.

Autorka swoją prozą odzwierciedla literacką podróż przez marzenia, pragnienia i aspiracje. To fabuła poruszająca tlącą się bezradnością, naznaczona żarliwą potrzebą zmiany, która pod wpływem otulającego głosu z aplikacji eskaluje w świadome dokonanie decyzji. Michiko Aoyama urzeczywistnia tę przejmującą drogę do odnalezienia swojego szczęścia w portretach pięciu osób. Odmalowuje je na tle różnych scenerii Japonii, ale i intencjonalnie kompiluje ich losy, łączącym ich ogniwem sugestywnie ustanawiając dziesięciominutowe pasjonujące traktowanie o tajemnicach księżyca. Z pewnością każdy imaginuje o czymś innym, jednak finalnie to bliskość, świadomość zakorzenionych w nas wartości, miłość i bezinteresowność tworzą to, czego usilnie poszukujemy.

To intymna narracja wybrzmiewająca pozornie nieznaczącymi drobiazgami fabularnymi, które w szerszym, splecionym niczym pędy w bambusowym lesie ujęciu, przenika sensorycznie oddziałującą na zmysły refleksją. Moc nowiu księżyca, niedostrzegalna, ale niewątpliwie wyczuwalna, staje się finezyjnym odzwierciedleniem uczuć. To one kształtują ludzkie życiorysy, ich hojność bądź brak komponują egzystencjonalne marzenia i plany – niczym tafla lustra odbijamy w swoich decyzjach kierowane ku nam emocje. Pragniemy docenienia, troski, atencji, zauważenia, ale i wolności, śnimy, by być czyimś księżycem, który w mroczną noc tłumi ciemność świetlistą poświatą. To celebrująca uważność, pauzę od codzienności i wnikliwe pochylenie się nad swoimi uczuciami opowieść, która z powłóczystą misternością manifestuje oczyszczające autorefleksje. Zaniechanie tego, co przytłacza, zainicjowanie tego, co roznamiętnia – ten tytuł tak czarująco podkreśla, że zmieniając swoje życie, możemy zarazem odmienić też los kogoś innego. Nieświadomie wskazać mu jego sens istnienia. Jesteśmy bowiem jak korzenie bambusa splecione w ziemi, jak bambusowy zagajnik będący wyraźną harmonią.